Hier zit ik dan, jij daar tegenover mij,
Ik heb je gevraagd te wijken van mijn zij.
Omdat ik te bang ben voor de kennis die jij draagt,
Omdat ik bang ben voor de vragen die je vraagt.
Ik ben bang dat jij teveel weet,
Te veel kennis draagt over mijn leed.
Je hebt zo hard je best gedaan
Om daar naast mij te komen staan.
En ik liet het eindelijk eens toe,
En kijk wat ik nu weer doe.
Ik verziek de boel alweer,
Zo doe ik het keer op keer.
Vrienden jaag ik bij mij vandaan,
Voor mezelf ruim baan.
Vrienden mogen mij niet kennen,
Niet aan mijn gezelschap wennen.
Ik wil wel naar hen horen,
Naar wat zij in het leven verloren.
Maar mijn verhaal moet binnen blijven staan
Mag niet over mijn lippen gaan.
Want dan wordt het gevaarlijk, dan doet het pijn
Om vrienden te moeten zijn.
En bij jou liep dat dus even niet
En dat is wat mijn ik nu ziet.
Daarom is het voor jou nu tijd om weer te gaan
Je hebt er lang genoeg gestaan.
Het doet me nu teveel pijn,
En daarom zet ik door de lijn
Van het verlies en van het rennen,
Aan vrienden moet ik niet wennen.
Ik ben een vriend dan ook niet waard
Ze maken me van de kaart,
Ik wil rennen ver bij hen vandaan
En dat heb ik nu weer gedaan.
Ik speel met een kostbare relatie,
Hierin heb ik geen gradatie.
Iedereen moet verdwijnen,
Dan kan ik verkwijnen
In mijn eigen verhaal,
En ook ik baal.
Van het feit dat ik het weer verkloot
En eindig in de goot.
Want alleen ga ik ook niet overleven,
Ik ga iets kostbaars opgeven
En dat doet meer zeer dan ik verwacht
En niemand die mijn pijn verzacht
Niemand mag mijn deuren door,
Daar ben ik te onbelangrijk voor.