soms is de vreugde al lang weg
leeft men in voortdurend pech
durft men niet meer te hopen
onbewust strijdt men nog steeds
tegen datgene wat men vreest
door langs het verkeerde pad te lopen
gaat men terug naar z'n eigen bron
naar het punt waar het begon
z'n eigen toekomst te slopen
niets is meer zoals geweest
men was te gast op z'n eigen feest
de poten onder z'n stoel weggeslagen
treurend om wat is geweest
nog steeds met angst om het onbekende
spoorloos verdwalend in het hoe en waarom
verkerend in onwetenheid
zodat men nu veel tranen schreidt
xxx heidekind