dwaal ik hier in niemandslandsland...ontevreden in het verl0ren hier daar, in het 4 en kant.
dwaal ik als een slentelaar...tegen in het verkeer.. nee, niemand erst deze dwaze kluizenaar.
niemand in het niemandsland.
achtervolgend vaagheid...kruist elke stap op het pad. onder mij. de weg van een shildpad.
naast mij een zware vraag. ben ik wakker.. al diep in slaap... levend of dood...
ik loop in een cirkel de cirkel van de zieke neroot.
ja inderdaad ze hebben me getekend.... de ie o zo lange lijn.. al nu ik volg... volg ik de pijn.
maar besef ligt in mijn horizon... fluister zachtjes.... je bent weer bijna niemand... niemand wou je niet meer zijn.
mijn antwoord : Was ik dan ooit al iemand..? kort en krachtig... nu achtervolg ik de pijn.