Een koortsachtig gevoel het bekende depressieve een hand op het mes bloed is mijn gedachte Paarse strepen door mijn geheugen een hoofdpijn van kaliber heb ik jou daar en helemaal niemand om me heen Ik ben alleen op deze wereld Ik sta alleen in deze dag misschien omdat het slechts zo lijkt de donderwolk de sterren verteerd heeft Ik ben te moe om nog te denken soms te kapot om door te gaan van wat ik gezien heb, al die jaren waarin ik stil ben blijven staan Dan weer geen zin meer om te koken om wat dan ook voor mezelf te doen ik weet maar één ding en dat is het volgende ik ben dit zo ontzettend moe De ervaring maakt je sterker maar eerst breekt het je helemaal af toch ben ik nooit bang om door te vechten misschien was dat de eerste stap Geen idee hoe ver ik reeds gekomen ben maar het was een lang en donker pad ik moet weer leren voor mezelf te leven misschien een stapje terug te nemen Hoe kon ik ook verwachten dat het zo voorbij zou gaan terwijlde tranen blijven vallen om wat er is gedaan