“Dankje, het gaat beter,” zeg ik glimlachend,
niet beseffend hoe erg ik zelf lieg.
“Nee, de pijn is momenteel weg.”
Maar een moment is maar kort,
dat weet jij ook, toch kijk je bezorgd
als je een pijnkreet hoort.
Tja, rechtstaan is sommige mensen
gewoon niet gegeven
en op troost moet ik ook niet rekenen.
Troost kan me niet genezen
Je hebt niet zoveel kracht.
“Dankje, het gaat wel,” zeg ik met een lach,
liegend voor jouw rust.
Je bent het lichtje in de duisternis
maar wat ben ik met licht
als het donker geen probleem is?