Het is al zoveel jaar geleden,
maar nog steeds zit jij in mijn hoofd.
Ik heb je vaarwel gezegd.
Maar dat deed zoveel pijn.
En ik kan je niet vergeten.
De manier hoe je lachte.
De manier waarop je sprak.
De manier van jouw doen.
De manier waarop jij me aan het lachen maakte.
Zodat ik even vergat hoe het is om verdrietig te zijn.
Ik weet niet meer precies wanneer het gebeurde.
Maar het gebeurde.
En als ik wist hoe het zou eindigen,
had ik het dan kunnen voorkomen?
Want de gevoelens werden sterker.
Ik wist niet wat me overkwam.
Nog nooit zoiets heftig meegemaakt.
Ik kon je niet leuk vinden!
Want..
dat zou gewoon alles verpesten.
Maar we kunnen niet kiezen op wie we verliefd worden.
En ik kan het gevoel simpelweg niet stoppen.
Ik weet liefde kan je niet dwingen.
Dus daarom bleven we gewoon vrienden.
Maar waarom moest jij me zoveel pijn doen?
Was het een leugen dat je om me gaf?
Was alles wat je zei een leugen.
Ik ga het langzamerhand geloven.
En ik voel me zo'n dwaas,
door ooit jouw te vertrouwen.
Waarom zag ik het niet?
En toen ik er achter was kon alleen maar huilen.
Nachten wakker liggen.
Piekeren, hoe kon dit gebeuren?
Mijn leven was in een keer veranderd.
Alle kleuren in mijn leven waren weg genomen,
door jou!
Het deed me zoveel pijn wat je had gedaan.
Ik moest je loslaten.
Want je had me teveel pijn gedaan.
Maar schat, het was bijna onmogelijk.
Ik hoop dat je ooit begrijpt wat ik bedoel.
Dat meemaakt wat ik nu voel.
Want de gevoelens zijn niet te beschrijven.
En ik kan het alleen maar opkroppen.
Ik haat je.
Maar,,,
ik hou zoveel van je.
«maandag 19 april»
!3 voor een vriendin gemaakt !/3