Ik weet niet wat het meeste pijn doet,
het feit dat we niet meer samen zijn
of het feit dat je me hebt laten staan
voor iemand in het verleden.
Je terugkeer was snel,
ik voelde terug hoop
ook al was het maar voor heel eventjes
een vleugje terug verlangen naar jou.
Maar onzekerheid blijft knagen,
en ik voel dat jij blijft twijfelen
zal ik altijd tweede keuze blijven?
Wil ik daar wel genoege mee nemen?
Ik doe alsof ik het niet weet,
maar ik weet goed genoeg wat de waarheid is.
Ik lieg mezelf niks voor
ook al wil ik dat niet toegeven.
Jij bent eerlijk, altijd al geweest
ik heb vertrouwen en ik heb geloof.
Maar mijn vertrouwen is afgezwakt
door de kwetsure die jij mijn hart bracht.
Ik zou je duizend vragen kunnen stellen,
vragen waarvan ik 's nachts niet kan slapen
die voortkomen in mijn dromen
en me naspoken gelijk geesten.
Ik zou zo graag evenveel bemind worden
en ik werd ook evenveel bemind
maar er is een barrière gevormd
die niet blijkt te breken.
Al lang heb ik geduld gehad,
gewacht, geweend, geliefd
Ik kan je opgeven das zo gebeurd
maar je voor een stuk bij mij hebben
is beter dan je helemaal niet meer te hebben.