Ik ben je nodig,
zo hard.
Je vertrouwde armen om mij heen,
die me stevig vast houden.
Zo kan ik je nu uren vast houden.
Hoelanger we nu uit elkaar zijn,
hoe moeilijker het word.
Ik wil dit zo niet ervaren.
Waarom word het alsmaar moeilijker voor mij,
terwijl ik er een punt achter heb gezet?
Mijn hart huilt,ik heb de domste fout
ooit gemaakt,wat niet meer gerepareerd
kan worden...
Ik voel me als een schroef,dat loszit,
en elk moment van de wand kan vallen.
Wat een gemis en pijn.
Ik wou dat je recht in mijn hart kon kijken,
zodat je zag wat ik echt voelde voor jou,
en nog steeds doe.
Dit was dus de reden waarom ik nooit iemand
in mijn leven wou laten,te bang voor verdriet.
Maar jij brak zo door mijn muur heen,
en nu is mijn muur dikker dan voorheen.
Men zegt : Je bent nog jong,je tijd komt nog wel,
maar wat heb je daar aan?
Als je echt voelt dat je je ware liefde heb laten gaan...