in mijn hoofd woekert een orkaan
sleurt me mee hier ver vandaan
een drukte niet te harden
het is wel iets minder, meer in flarden
maar dit leven is niet wat ik wil
geen enkele seconde is het stil
alleen maar in mezelf gekeerd
want de gedachten van anderen zijn verkeerd
iedereen is namelijk tegen mij
het liefst laat ik dus geen enkele gedachte vrij
maar laatst ging het compleet mis
en heb ik hulp gezocht voor ik me vergis
het was me allemaal teveel
er was geen stukje meer van mij heel
nu is dat iets weggezakt
maar die gedachten blijven stevig vastgeplakt
te toekomst wijst het uit
maar ik hoop dat ik dan niet meer zo besluit
dat ik uit het leven wil stappen
en mijn gevoelens niet hoef af te vlakken
die emoties en gedachten onder controle krijgen
zodat die mij niet meer zo kunnen bedreigen
de toekomst zal het leren
of ik beter wordt of me blijf bekeren...