ze miste welgeteld
twee hoektanden
maar knabbelde als 'n lief konijntje
gratieus en onschuldig
aan 'n groene komkommer,
giechelde in wolgataal
iets van da, da en oetsj of ieutsj,
met kristallen pretoogjes
onder de guitige wimpers
fijn en rank als 'n bonestaak,
liet ze haar volle bord
en 'n cola ongemoeid staan
om 'n snoepig dessertje
als toetje te halen,
in 't kruisen der duizend
kilometers stoffige wegen
streek 't engeltje over 't kinderhoofd
en 'k bedacht vol weemoed
kapoentje toch,
waarom kon zo'n pinokkiootje
't onze 'njet' zijn ?