Het leven solo was zwaar.
Naarmate de zoektocht zich voortzette door hoge bergen en in verre landen en ik langzaam één werd met het ziele licht, voelde ik mij universumrijk.
Het besef dat een mens nooit en nimmer alleen staat , maar met de kosmos een groter geheel,maakte mij intens gelukkig
met mijn aandeel.
Nu als ik een blik omhoog werp naar de alles en niets zeggende bron of staar naar de grond waar ik nu redelijk geaard ben met twee benen aan de grond, weet ik dat ik het 'echte' beseffen en het bewuste vondt.
Alhoewel het gevoel nog groen is en niet altijd helder, nog meer educatie nodig heeft en wil ontplooien.
Is het ijs in mij stapje voor stapje aan het ontdooien.