De lichtblauwe woeste zee:
De zee brak woest op de rotsen.
Terwijl de regen uit de hemel naar beneden viel.
Slechts gehuld in een dun gewaad met daaronder een licht blauwe jurk, zat zij vol verwachting naar de zee te staren.
Haar mond hoeken krulden, toen ze in de verte een schip zag.
Woest deinend, trachtend om de zee te temmen.
De vuurtoren, vlakbij de haven, toonde hem zijn weg.
Maar hij leek niet dichterbij te komen.
Haar mondhoeken krulden veder en uit eindelijk stond ze langzaam op.
Haar donkere haren kleefden in haar nek, maar dat leek haar niet te deren.
Zo elegant mogelijk liep ze naar de rand en staarde even vertwijfeld naar beneden.
Maar toen ze weer op keek en het schip zag glimlachte ze.
Teder spreidde ze haar armen. Nam een diepe zucht.
Waarna ze sprong in de diepte en de ontembare zee in ontvangst nam.
Zodra ze helemaal omhuld was door het woeste water, voelde zich eindelijk vrij.
En baande zich een weg naar het schip in de verte.
Fantasy 18-05-2010