De stilte…
De wolken drijven dieper landinwaarts
en brengen stilte over het water.
Net als een vrouw die zacht haar sluiers laat zakken,
verschijnt een verassende uitdaging… Die zwijgende stem.
Mijn vingers raken zacht jouw trillende lippen.
Deze handen zijn veel te trots om de gebaren te waarderen,
ze kunnen slechts gekscherende bewegingen maken.
Je hebt mij nooit verstaan, maar altijd bemind
de vingers gekust zonder te begrijpen.
De rankheid van je hand tekent een glimlach in het zand.
Jij bent het lichaam, ik de stem die jij niet spreken mag
maar weet dat het jou iets doet wanneer ik,
tot tranen toe bewogen de zon zie schuilen in de zee
zonder dat jij haar branding horen kan…
esteban 1 Mei 2010