Iedere dag opnieuw maak ik dezelfde belevenissen door.
Met mensen waarvan ze mij onbewust dwingen mee samen te werken.
Met andere woorden, ik heb geen andere optie.
Ik haat het gewoon, mensen die ik niet kan zeggen wat ik denk.
Ik kan niet zeggen hoe ik me voel.
Gewoonweg omdat ik me niet goed voel in de hun gezelschap.
Ze denken niet aan anderen
hoe zij zich voelen
wat ze denken.
Nee, alleen aan hunzelve.
Ik voel me zo eenzaam op deze wereld
of beter gezegd zeldzaam.
Ik ken maar bitter weinig mensen waarvan ik weet dat ze eerst denken voor ze doen of zeggen of eender wat.
Ik kan mensen die niet denken.
Sommigen vragen zich af of het een verschil maakt.
Ik voel me echt wel eenzaam en zeldzaam.