Ik schrijf je nu, een paar maanden later. Misschien beter gezegd: een paar maanden te laat. Misschien had ik iets aan jouw keuze kunnen veranderen als ik dit eerder had gedaan. Had ik je kunnen redden, het uit je hoofd kunnen praten misschien? Had je me sowieso in je hoofd toegelaten, met mij gedeeld hoe je werkelijk over dit leven dacht?

Had je me eerlijk durven zeggen dat je het zat was om te leven? Of heb je geprobeerd erover te praten? Met je ogen, je blikken, je handen, je voeten voor mijn part. Heb ik gemist wat zó diep in jou schuil ging, of heb je het al die tijd simpelweg écht verborgen weten te houden? Was ik te egocentrisch om jouw hints te begrijpen? Of was je een geboren actrice en wist je gewoon iedereen om de tuin te leiden?

Er zijn veel vragen waar nooit meer een antwoord op zal komen. Weet je wel wat je allemaal hebt aangericht? Hoeveel levens je, samen met die van jou, hebt verwoest? Hoe je door deze daad dwars over je dierbaren bent heengewalst en de grond onder ieders voeten vandaan hebt gestampt? Weet je wel wat voor puinhoop, wat voor chaos, je voor de rest hebt achtergelaten? Je hebt alles kapotgeslagen waarin ooit is geloofd.

Je hebt het gedaan. Ik kan of wil niet geloven dat jij degene bent die verantwoordelijk is voor deze moord. Want dat is hoe ik het zie, een regelrechte moord op je eigen leven. Kennelijk vond je jouw leven een hel en zocht je dit als je verlossing, maar daarmee heb je ons veroordeeld tot levenslang in diezelfde hel. Was dit je bedoeling? Wist je dat er nooit meer een weg terug zou gaan, of dacht je dat je nog wel een keer terug kon komen?

Je bent die deur uitgegaan, op weg naar het station en op dat station ben je op de spoorbaan gaan staan. Wat ging er toch om in je hoofd meid? Hoe ver was je heen, hoe ongelukkig en eenzaam moet je zijn geweest, dat je dit als je laatste optie zag? Ik probeer me in te denken hoe wanhopig je geweest moet zijn, hoe eenzaam en verraden jij je moet hebben gevoeld, dat je gedreven werd tot deze daad. Dat je daadwerkelijk het lef had om het heft in eigen handen te nemen.

Mijn motto was altijd: “Niemand heeft het recht om dood te willen, zolang er ergens op de wereld nog iemand is die voor zijn leven vecht.” Maar wie zegt dat jij niet hebt gevochten voor je leven? Want nu ik je probeer te begrijpen, kom ik steeds meer tot de conclusie dat het voor jou onmogelijk werd om je hoofd nog boven water te houden. Je kon dit leven niet meer aan, dat is wel wat blijkt.

Het spijt me dat ik er niet voor je ben geweest toen je kennelijk het hardst iemand nodig had. Het spijt me dat je me blijkbaar niet genoeg vertrouwde om mij jouw werkelijke gevoelens en gedachtes toe te vertrouwen. Het spijt me dat ik niet meer voor je heb kunnen doen. Het spijt me dat het zo moest gaan...

Hopelijk heb je nu de vrede gevonden waar je kennelijk zo naar op zoek was.
Rust zacht meisje.