Als het koekje bij de koffie,
Die kruimelt op het tafelblad,
Veegde je mij tot een chaotisch hoopje,
Waarin ik niks te zeggen had.
Nam je zinderend een hap,
Uit mijn toch al gehavende hart,
Speelden we verdomt het spel,
Waarbij ik werd getergd, getard.
Want het gemis knaagt al maanden aan me,
En mijn honger is niet meer te stillen,
Waardoor het ineens zo zonde leek,
Om de kruimels te verspillen.
De kleine Vos: | Zondag, maart 28, 2010 18:02 |
ja houden van is heerlijk maar kan je ook heel erg verwonden lieve groet Sonja |
|
HouseMD: | Vrijdag, maart 26, 2010 18:10 |
Zou wel weer eens met je willen babbelen. Soortgelijk is mij ook overkomen zo''n 15 jaar geleden. Praat er eigenlijk nooit over, maar als je wilt, doen we het gewoon! Ciao, House |
|
Auteur: Engeltjuh | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 26 maart 2010 | ||
Thema's: |