Woede of verdriet,
wat sterker is? ik weet het niet.
mijn vader dat ben jij
maar op moeilijke momenten...sta je niet aan mijn zij.

ik lijk op jouw,maar meer nog op haar
en voor die confrontatie ben jij niet klaar
ik doe herinneringen bij jou opkomen
dat is de reden dat jij mij geen liefde kunt tonen

steeds verder ging je bij mij vandaan
ik weet ik heb helemaal niets verkeerds gedaan
wat ik tegen jou gezegd heb klonk mischien heel gemeen
maar hoe erg het ook is ik weet dat ik het meen

hoeveel pijn het mij ook doet
blijkbaar vind ook jij het zo wel goed
geen enkele poging om te praten
gewoon doorgaan het zo maar laten

hoeveel geduld ik altijd heb gehad
hoevaak ik naar de achtergrond trad
zo vaak dat ik zij .. het geeft niet
terwijl ik bleef zitten met het verdriet

veel dingen zijn niet uitgepraat
daarvoor is het nu ook te laat
veel dingen die ik heb gevoeld
mischien ...waren ze niet zo bedoeld??

bijna overal wordt ik van buitengesloten
door de rest van de FAMILIE ben ik al verstoten
hetzelfde gevoel heb ook jij mij gegeven
en dat is niet maar heel even
langere tijd liep ik hiermee rond
en altijd hield ik mijn mond

ik wou jou beschermen van verdriet
aan mezelf en mijn gezin dacht ik dan niet
zelf ging ik daar aan onderdoor
NU kies ik voor mijzelf en mijn gezin en ga daarvoor

van de FAMILIE trek ik mijn handen af
dat stoken,roddelen vind ik zo laf
ik weet dat dat altijd door blijft gaan
DAAROM,
het ga je goed ik blijf nu wel op een afstand staan.

Mischien papa heb jij me ooit nog nodig......
bel of schrijf me dan niet jouwn aanwezigheid is verweg overbodig.
mocht jij ooit weggaan
denk ook niet meer dat ik bij je ziektebed of zelfs graf kom staan.
dan zal namelijk de FAMILIE wel komen
en papa......... dan hoef ik me niet te tonen