Dag mama,
De laatste tijd droom ik over vroeger, hoe het was en wat mis is gegaan. Hoe ik in deze doffe ellende ben beland. Hield de nachtmerrie maar op, werd ik maar wakker. Oh verdomme, ik wil gewoonweg vergeten wat er gebeurd is. Die nonsens over het verleden dat je maakt.. Ik heb nooit een keuze gehad!
Die dag, veertien jaar geleden, staat nog steeds in mijn
geheugen gegrift. Alsof iedere keer wanneer ik het probeer te verdringen,
iemand het een speldenprik geeft om alles weer op de voorgrond te plaatsen. De
dag die mijn leven veranderde, het vertrek van mama.
Veertien februari 1996 was plots het huis leeg. Pap keek me nauwelijks aan en mam.. mam was gewoon weg! Ik heb uren gezocht in huis, zelfs achter mijn poppenhuis dat ik van haar gekregen heb op mijn zevende verjaardag, maar ook daar verstopte ze zich niet.
Twee dagen later had pap een nieuwe mama gevonden. Ik vond haar niet lief. Ik moest alles aan haar geven dat ik van mijn echte mam had gekregen. Wat de nieuwe mama niet wist, is dat ik een speciaal verstopplekje had: onder het matras van mijn bed. Daar hield ik de grote zwarte platen van mam verborgen. Voor later, als ze terug was, zodat we er samen naar konden luisteren.
Die dag leerde ik Rick kennen. Hij was de zoon van mijn nieuwe mama en gek op foto’s maken. Samen hebben wij het fotobureau opgezet en we kregen een relatie. Ik ben er veel te laat pas achter gekomen dat Ricks’ toekomstplannen niet in de haak waren. Hij was een paar jaar ouder dan ik, en pap was er fel op tegen. In het begin dan. Hoe ouder ik werd en hoe meer Rick en ik met elkaar optrokken, hoe vriendelijker Rick en pap met elkaar omgingen. Frappant.
Toen ik in de gaten kreeg waar pap en Rick mijn foto’s voor gebruikten, wilde ik ermee stoppen. Je maakt toch geen foto’s van mensen wanneer ze bij de dokter zijn? En al helemaal niet zonder hun toestemming? Hoe kon ik ooit zo naïef zijn om daarin te geloven!?
Rick kent duivelse leugens, daar ben ik inmiddels wel achter. Vanmiddag in de rechtszaal haalde hij alles uit de kast om zichzelf veilig te stellen. De hufter! Ik had geen moment gedacht dat hij mij zou verlinken, na alles wat ik voor hem gedaan heb. Ik deed het toch alleen voor hem toen? Toen ik nog verliefd was.
Ach verliefd.. ik kan het geen liefde meer noemen. Eerder een omhelzing van een wurgslang. Vastgeklemd in zijn leugens en valstrikken. En dan pap.. dat hij zulke verdorven gedachten en praktijken uitvoerde in zijn dokterskliniek. Tjongejonge..ongelooflijk.
Mama, waar ben je? Ik mis je en geloof me, ik houd van
jou. Ik hoop dat de knuffelkat die je me gaf op de avond voor je verdween, me
blijft beschermen, zoals hij vroeger er altijd was voor me, wanneer ik je
miste.
Nu, na veertien jaar, ben ik klaar om de confrontatie aan te gaan met pap en
Rick. Ik ben gegroeid tot de vrouw die jij ooit was; ontwerp zoals jij deed
vroeger.
Mama, ik weet nu dat jij altijd bij me zal zijn. Altijd.
Laya
Marjolein.: | Zaterdag, februari 20, 2010 07:47 |
Zo, heftig... Ja, ik heb het toch gelezen. Krijg ik nu een applausje? Hehe. Dramatisch. Ik wist niet dat je dat zo kon. Liefs, |
|
Amon: | Donderdag, februari 18, 2010 11:22 |
sterk stuk Paul, had iets meer harder drama gehoopt maar je overtreft jezelf met sommige passages, goed! | |
Auteur: Paul de Bruijn | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 17 februari 2010 | ||
Thema's: |