Alles kapot.
Ik had het kunnen voorkomen.
Alles.
Elke traan die is gevallen.
Komt doordat ik telkens een fout maakte.
O, kan ik het ooit stoppen?
Ik had gewoon nooit moeten stoppen.
Gewoon bij hem moeten blijven.
Maar jij zei dat ik zoveel beter verdiende.
Je had ongelijk.
Ik verdien niks beters!
In het begin was het waar.
Het was zo mooi.
Ik weet dat jij echt van me hield.
Waarom moest ik het dan weer verpesten?
Gelijk natuurlijk hem opgebeld.
En voor ik het wist, werkte ik weer als hoer.
Dit is waar ik behoor.
En alsof mijn leven niet nog genoeg een rotzooi was,
zorgde ik ook nog ervoor dat ik zwanger werd.
Alsof ik voor een kind kon zorgen!
Maar tegen weg laten halen ben ik altijd tegen geweest.
Het kind kan er toch niks aan doen, dat ik zo'n egowistisch trut ben?
Nee, ik moest iets anders verzinnen.
Maar wat dat wist ik ook nog niet.
Maar gister moesten mijn manieren worden bijgeschaafd.
Een paar flinke klappen gekregen.
En nu mijn kindje verloren.
Ik begon van haar te houden.
Ik kan mezelf nooit vergeven,
dat ik iemand heb laten dood gaan.
Ja, het is beter..
Ik weet het niet.
Het enigste wat ik weet.
Is dat ik het niet waard ben om te leven.
Omdat ik toch iedereen verdriet doe.