Ik kan niet leven in een wereld waarin jij niet bestaat.
Het is allemaal te wijden aan mezelf, ik heb het fout gedaan.
Met sorry is niet alles gezegd en tranen veranderen er niks aan.
Ik kan niet uitdrukken hoeveel het me spijt al is dat wat ik wil.
De voetstappen die ik hoor zijn van mezelf voor de rest is het stil.
Het gaat niet meer om verliezen en ook niet om een nieuw begin.
Wat is goed als je weet dat het fout is?, ik zit er tussenin.
Ik wil niet vliegen, niet vallen, niet stoppen, ik wil niet liegen en niet geloven dat het over is.
Vertel me alsjeblieft, zijn al je gevoelens weg en meen je dat oprecht?
Je vond me waar niemand anders keek, toch liet ik je gaan.
Het voelt zo onecht, de wereld lijkt nep en m'n gedachten zijn hier ver vandaan.
Als dit echt het leven is, dan leef ik liever in een wereld waar we samen kunnen zijn.
Zonder die gemaakte fouten, jaloezie, woede en en zeker ook die pijn.
Zouden we ooit verder kunnen, zou je me vergeven als ik het meende.
Vergeten zodat we misschien eindelijk kunnen leven zoals in dromen.
Of is aan alle liefde en verlangens voor altijd een einde gekomen?
Het zijn de vragen die me wakker houden, me bezig houden.
Het zal niet makkelijk zijn om het vertrouwen weer op te bouwen.
Maar ik wil je niet teleurstellen nooit meer de tranen tellen.
Het spijt me, het spijt me, het spijt me lief, blijf bij me alsjeblieft.