Zo hoog, en zo erg ver,
vlakbij die ene ster.
Soms paar tranen op de wang,
een hart dat ergens naar verlang.
Onzichtbare verdriet,
al zag men het niet.
Verdwenen uit het leven,
een laatste glimlach die je kon geven.
Hoe zou het zijn,
zonder al die pijn.
Dat je nog hier was,
dat men wat anders in me ogen las.
Overal is tuurlijk een reden voor,
en we moeten door.
Zoals een wind die komt en gaat,
of een hart die telkens slaat.
Dingen komen & gaan,
zoals een vogel die zijn vleugels uit zal slaan.
Redenen zijn dan ook niet fijn,
maar het leven zal altijd zo zijn..