bolgeblazen wangen vreten zich
door ’t opgehoopte sneeuw, geen dwang
of snelle gang maar slechts een trage tred
die zich voortsleept door de wallen van dit bestaan
-het zwart van de aarde met hier en daar
een grijze pluim, al wat rest is nog wat as -
de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken
dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi
hebben verspeelt op een lang gelukkig leven
toch versnellen we van pas
wanneer de zondvloed ons verwarmt
en we het hout nog moeten kappen
voor het bouwen van een ark
lommert: | Zondag, januari 10, 2010 22:00 |
ha die Elze..mooi man...ik ben ( en jij) we bestaan;) stevige groet van mij willem |
|
Marousia: | Zondag, januari 10, 2010 21:02 |
Wat ontzettend diepzinnig mooi verwoord. Liefs van Lynn XXX | |
isolina: | Zondag, januari 10, 2010 19:21 |
heel moooi , knuff maria | |
Quicksilver: | Zondag, januari 10, 2010 17:56 |
Bijzonder diep gedicht! liefs,dicky |
|
switi lobi: | Zondag, januari 10, 2010 15:10 |
Dat zullen we blijven doen ben ik bang, want drijven op onze eigen arrogantie kunnen we niet. Heel veel liefs, switi lobi |
|
fortuna: | Zondag, januari 10, 2010 14:38 |
bijzondere filosofische woorden met wijsgekleurde waarden. ;) Liefs |
|
_Lieverdje_: | Zondag, januari 10, 2010 12:44 |
prachtig geschreven laivert fijne zondag liefs |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 10 januari 2010 | ||
Thema's: |