Oma, gevangen in je eigen lichaam.
Oma,
Jij zag mij groeien
Vanaf kleinsaf aan
Toen ik mijn eerste stapjes nam
en
ook hield jij mijn handje vast
toen ik 1 van de eerste keren
naar benede zjoefde
van de grote glijbaan
Jij beschermde mij
als het thuis met mama,
wat minder ging.
Weekendjes, vakanties lang
genoot ik in Hunsel
van spelletjes, tita tovernaar,
en ging je mee naar zolder als ik even wat hoorde
dan was ik minder bang.
Achteraf gezien
leek het vanzelfsprekend
dat jij en opa
in mijn leven stonden.
Altijd een appel voor mij en Roel schilde
omdat wij de schil niet zo lekker vonden.
Zelfs toen het bergafwaards met me ging
waren jullie die toch weer even informeerde
hoe het met me verliep.
Nu met pijn en moeite
kijk ik naar jou en opa,
Omdat ik me niet in jouw gezondheid
en die van opa heb gediept.
Ik zou nog willen zeggen
willen laten zien
dat ik heel veel van jullie hou
wat ben ik toch bang voor verdriet
Ik wil wel maar kan het gewoon niet.
Kwam ik maar wat vaker op bezoek
Kon ik opa maar een zetje geven
dan
bleef ik jullie net zo trouw
Oma,
Huil je van herkenning?!
Ik huil met je mee..
Oma waar ben je nou?!!!!
x Je grootste kleindochter *<3.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Niemandje | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 29 december 2009 | ||
| Thema's: | ||