Door het schommelen van jou buik werd ik stil.
Weet je het nog mama?
Ik schopte, ik bewoog, steeds keer op keer,
wel ontelbaar veel.
Weet je het nog papa?
Het was negen minuten over drie.
Daar was ik dan, huilend, gillend en klein,
zoals baby's eenmaal zijn.
Weten jullie het nog?
Vast wel.
Mijn eerste stapjes zette ik bij tien maanden.
Jullie waren trots, ik was alleen, staande.
Toen ik één jaar werd.
Kreeg ik veel cadeau's en van jullie een grote taart.
Door zelf mijn handen er in te stoppen was dat het ook wel waard.
Foto's werden genomen hier en daar,
opa's en oma's blij, werkelijk waar.
Bij mij tweede kreeg ik er een zusje bij.
Ik was bang, zette een stap opzij,
bang dat zij alle aandacht kreeg en dat het niet ging naar mij.
Bij mijn vierde nog een meisje in de famillie.
Ik zat op de bank, met haar op mijn schoot,
was heel stil, gaf haar de fles en ik genoot.
Jullie oudste meisje werd zes,
zat op de basisschool,
en wou op schaats, teken of balletles.
Daar zat ik, vol trots, ik was tien,
werd brutaler en brutaler bovendien.
Bij mijn twaalfde is dat jullie zeker niet ontgaan,
en als straffen moest ik wel eens buiten staan.
Op mijn veertiende werd ik voor het eerst echt verliefd,
wat was het voor toen een leeftijdsverschil,
ik merkte het wel, jullie zeiden niks, jullie waren maar stil.
Eenmaal zestien jaar,
vanaf toen ging het fout.
Niks kon mij meer schelen,
alles laatte me koud.
Nog veel verdriet en pijn,
ik denk graag terug,
want graag,
graag zou ik dat kleine meisje weer willen zijn....
Weet je het nog?,
weten jullie nog?,
papa en mama?
Laat me maar heel even,
ik vind wel mijn weg,
mijn eigen weg,
naar een prachtig, mooi en gelukkig leven.