Mia doet haar boodschappen later…
Mijn fiets leek wel gestolen, tot dat ik meeuwen zag dalen.
Wel twintig grote vogels tilden mij omhoog.
Nu vlieg ik richting tramsporen, jij houdt daar stil de wacht.
De eerste uren zijn evenveel waard als later, maar neen, kaartjes kopen
en gelijkertijd vriendelijk zijn, is niet aan mij besteed!
De conducteur kijkt maar bedenkelijk,
die witte pluimen zijn toch niet de voorbode van één of andere
rare ziekte, vogelgriep of varkenspest, een akelige hoest
of simpelweg een droge keel. Ben je gek zeg.
Mijn zuurverdiende kaartje is geldig, dus plaats ik me tussen
de ouderlingen, daar valt het afscheid minder zwaar
en zij rijden toch gratis, gratis, gratis tenminste.
Zwijg nu maar
en luister naar de krakelende mensen.
Bootdrenkelingen hebben honger en dorst, de vismijn sluit
binnenkort haar deuren,
zijn éne been is korter dan het andere, iets over blaffende honden
en de postbode die ziek geworden is. Weet ik veel!!!
De tram loopt op zijn einde, met nogal wat
volk voor een maandag.
De ruiten zijn beslagen, afstappen en omkeren zou ik zeggen
maar ik doe het niet, ik denk aan hem die zit te wachten
op het dagblad, een klein wit broodje en een verse kop koffie
maar Mia doet haar boodschappen later. Al die moeite is dus voor niets geweest.
Hou me nu alstublieft eventjes vast,
doe nog een laatste maal je verhaal en breng me dan maar weer terug
meneer de trambestuurder...
esteban 23 November 2009