Engelen droegen haar
Naar de hoogste toorts van het geluk
Maar de vleugels, niet bestemd om te dragen,
Haar,
Vervuld met het verdriet van verloren dromen,
Lieten haar vallen.
Volhard in en uit koppige moed
Bleef slechts één engel
Dragen tot uiterste oorden
Maar vermoeid door het lange reizen,
Het trotseren van een storm
En uitgeput door een onzichtbare kracht
Zo viel ook zij ter aarde en liet hij los,
Haar,
Vervuld met de pijn van vergeten tranen
Zo viel zij, als een gekwetste vogel
Haar ondergang tegemoet
Zo viel zij, ogen vervuld met tranen
En het hart met stromend bloed
Van de hoogste toorts, afspelend
In haar verloren geluk,
Zo viel ook zij, voor eeuwig ter aarde