Waarom heb je toch zoveel verdiet
Is het nog steeds dat jou lach is wat men ziet?
Ik zie je soms op foto’s, maar zo als nu ken ik je niet
Ik kan nu niet meer kijken, Zoveel pijn en verdriet

Je weet dat ik verder kijk dan je gezicht
Ben je daarom soms zo bang als ik je aankijk
Maar tegelijkertijd was ik soms bang om door te vragen
Bang te dichtbij te komen en je weer weg zou vluchten

Ik wou dat je me eerst zou leren kennen en vertrouwen kreeg
Dat is nog steeds de reden dat ik veel zweeg
Ik ging ook op mijn tenen lopen
En ben toen mezelf verloren

Ik weet dat jij me wel begrijpt en zou luisteren
Maar was gewend dat ik het toch zelf moest verwerken
Jou vergeten zal zeker nooit gebeuren
Al is het omdat het nooit af is gesloten

Beide dragen we veel pijn en vragen
Jij bent de enige die mij echt begrijpt
En we kennen elkaar denk ik beter dan we denken
Maar door angst en pijn, lijk ik soms tegen jou zo anders te zijn

Ook wil ik niet tussen 2 mensen in komen
Net als dat ik pas de tweede keer met je sjanste
De eerste ontmoeting heb ik je anders bekeken
Tot ik echt in je ogen keek en meteen was bezweken

Ik weet me geen houding te geven
Als je nu alleen zou zijn
Dan had ik het anders gedaan
Ik voel me naar om deze situatie

Ik zou je altijd blijven missen
En heb nog veel vragen
Dat blijft aan me knagen
Of mis je ik je als jou gewoon?

Ik kan je niet los laten
Waarom blijf je in mijn hoofd komen
Niet net als hoe ik mijn verleden heb verwerkt
Maar om je nooit meer te zien

Nee dat had ik nooit verwacht
Ik zou je graag zien
Je weet dat ik dan mezelf ben
Ik kan me zo niet uiten
Ik maak me zorgen om je
En hou altijd van je
Ik heb nooit aan iemand mijn eeuwige trouw beloofd
Jij moet weten als geen ander dat ik dat niet meer kan veranderen

En zo hoort trouw ook te zijn
2 ringen op de bodem daar onder de brug hebben het verzegeld