Ik kan er niks aan doen,er rolt vanzelf een traan over m'n wang,
hiervoor was ik dus al bang.
Bang dat ik weer opnieuw zal beginnen met het verdriet,
weer alleen alles oplossen,niemand die mijn pijn ziet.
Ik probeer het altijd te verwoorden,te vertellen hoe het voelt,
maar niemand weet ooit wat ik echt heb bedoeld.
Er zijn zoveel mensen die me er mee willen helpen,maar het gaat gewoon niet,
dit is iets waar niemand me bij kan helpen,zo'n groot verdriet.
Ik zou soms willen dat ik je nooit had leren kennen of had gezien,
dan was ik nu gelukkig geweest met iemand anders misschien.
Want elke jongen in mijn leven,elk klein gelukje geef ik op voor jou,
omdat ik van je hou.
En houden van is iets heel erg groots,dat doe je niet zomaar,
maar ik hou echt van jou,dat is gewoon waar.
Als dat nog niet duidelijk was dan snap ik het niet meer,
want waarom doet het me dan elke keer zo zeer?
Het gevecht tegen die gevoelens die er altijd zijn,
ik kan het niet meer,het doet elke keer zo'n pijn.
Dan weer wel samen,dan weer niet,
ik wou dat je me eens met rust liet.
Ik voel me zo machteloos,ik wil dat het niet meer verdergaat,
dat we elkaar laten gaan en ieder elkaar met rust laat.
Dat ik met je kan omgaan,gewoon als vriendin,
zonder dat gevoel van liefde er tussenin.
Ik ga echt vechten,en geloof me ik krijg het voor elkaar,
ik kan die gevoelens eindigen ook al word het zwaar!
ps. Als jij eens wist,dat ik dit voor jou schrijf,zal je heel anders tegen mij aankijken ;)