Ik mag het gevelde bos niet raken
zoals de dij van een vrouw, de draken
daar zijn sober en zoals het lijkt
voor eeuwig ontrouw
even dacht ik nog dat er hoop zou gloren
een vluchtig verlichtend moment
dat de liefde opnieuw werd geboren
en dat ik alsnog word bemind
nu gloort er slechts nog herfst
in de sintel van mijn kruis
en worden herinneringen ververst
in mijn te vroeg gestorven huis
doch de dood is geen dader
maar het slot van een gesprek
het zijn de woorden van mijn vader
- de hemel en het hele alfabet -
Elinora: | Maandag, november 02, 2009 12:27 |
ongelofelijk mooi en met veel emotie geschreven..sterkte elze! | |
westland: | Zondag, november 01, 2009 20:05 |
een heel mooi ontroerend gedicht Elze. Groetjes Jany en Bertus |
|
Annemieke van der Ven: | Zondag, november 01, 2009 18:27 |
Gevoelige rakende woorden.. smok |
|
Jannie Hoogendam: | Zondag, november 01, 2009 17:17 |
Ik ben ontroerd, geroerd en beroerd door jouw droeve emoties, Elze liefs en knuffel Jannie |
|
Klaes: | Zondag, november 01, 2009 15:48 |
van A tot Z mooi groets, |
|
hiljaa: | Zondag, november 01, 2009 15:04 |
van a tot z eenprachtig schrijven knufleifs-hiljaa-- |
|
isolina: | Zondag, november 01, 2009 14:53 |
prachtig vol emotie , knuff maria (Isolina) | |
arie: | Zondag, november 01, 2009 13:20 |
Ieder mens draagt zijn rugzakje. Alleen sommigen wat meer... Sterkte vriend Liefs, arie |
|
switi lobi: | Zondag, november 01, 2009 12:47 |
Waarom moet ik nu huilen...? :( Hele dikke kus, switi lobi |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 01 november 2009 | ||
Thema's: |