Doffe steken van rouw
tot draden verteerd
als dekens verweven
zwaar liggend
op mij
Hoe ik hoop op
ooit een ontwaken
waarvan ik weet dat je
dat nimmer zal doen
maar toch de gedachte
aan ooit nog één keer
een laatste keer
samen met jou
Hoe ik rouwen moet
ik heb geen idee
en tranen vloeien ook niet
dreigen doch enkel me te verdrinken
in een angstig leegstaande toekomst
waarin ik doorleef
zonder jou
Ik douche me met het hete water
brandend op mijn tintelende huid
tel druppels die onwetend banen stromen
die ik voel, maar jij
nooit meer
Jij voelt niets meer, je
denkt niet
nee, hoopt niks meer
je bent
dood.