We waren een hechte groep samen met ons vier.
We lachte samen,we droomde samen, we huilde samen en maakte altijd plezier.
Totdat ik Marina vond op de koude grond.
Ze had pillen genomen omdat er voor haar geen geluk meer bestond.
Ik voelde me zo schuldig en leeg zonder haar.
We bleven nog met drie over en zorgde voor elkaar.
Nog geen maand later kreeg ik telefoon ook Eveline zag het leven niet meer zitten en alle hulp was voor haar te laat.
Ik voelde me weer zo schuldig en voelde voor mezelf zoveel haat.
Samen met Saskia waren we nu nog met zijn twee...
Saskia had het moeilijk met de dood van Eveline want ze was de liefde van haar leven.
Maar ze bleef vechten want ze wilde het niet opgeven.
Maar twee dagen na Eveline haar begrafenis belde ze me om afscheid te nemen.
Ze wou bij Eveline zijn en dat kon niemand haar afnemen.
Ik smeekte haar om te blijven,
om hulp te zoeken die hare nare gevoelens konden helpen verdrijven.
Ze beloofde mij dat ze het nog een kans ging geven.
Ik stuurde haar broer naar haar om met haar te praten maar hij was te laat ze had zichzelf al beroofd van haar leven.
Ze was gevonden met een strop rond haar nek.
En nu ik alleen achterblijf lijk ik wel gek.
Ik voel geen verdriet meer,ik voel geen pijn.
HEt is net of die dingen nooit gebeurd zijn.
Alles zit diep in mij en het komt er maar niet uit.
Wil geen pijn voelen want wie weet maak ik dan hetzelfde besluit.
Ik ben een monster die er niet om lijkt te geven
maar geloof me die meisjes waren echt het beste dat me ooit is overkomen in dit leven.
lijkt nergens naar maar wou de gebeurtenissen van de laatste 2 maanden toch eens afschrijven