hoe jij me inzien laat het simpele verdragen als schaduwen elkaar bewerpend ons bestrijden zichzelf omtrekkend aan ‘t gespeel om afgeslagen toch elkaar bestijgen in ’t niet te vermijden
bazuingeschal zo moeilijk te verwoorden de tonen van een hartelied waarmee ik in je val ons maakt tot sponde waarin dit leven sliep
en zelf ons overschrijft wanneer weer blijkt dat het gehijg van adem luide klinkt jij intens lievend naar ons reikt
als vurige vlam in ’t duister hoe in je lenden dringen voelt als ’t juiste delen tot leegte mij bereikt en elke vezel slechts van liefde nog wil zingen.