Ik weet nog
hoe je mijn handen
aan je bed vastbond,
steeds weer probeerde
ik mijn handen
los te maken.
"Je doet me pijn"
kermde ik,
maar wat kon het jou nu schelen?
Je ging op me zitten,
en besloot maar
dat ik moest zwijgen,
je maakte me bang
met de woorden,
als je niet rustig ligt
bind ik je voeten nog vast.
Ik liet je begaan,
maar diep vanbinnen
hield mijn hele zijn
op met bestaan.
Je liet me geloven
dat dit uit liefde was,
dat je me graag zag.
Maar je nam me zoveel af,
soms zelf het genieten
van twee handen op mijn lichaam,
ook al weet ik beter als toen,
je wou het nog goed maken
met een zoen
-herinnering aan toen-