Opdringend, zwaar en
donker
hoofdpijn brengend, en koude rillingen
de dood, waaraan ik jou verloor
was daar om mij met
open armen
te ontvangen
Koud,
grijsbruin
verstikkend
met een witte
lichte schaduw
was daar toch
alweer de dood
die ik zag, die jou
overspoelde
Flitsen die zo fel waren
dat ik onmogelijk nog iets kon zien
waarna het donker mijn zicht opslokte
op de tast want,
waar ben ik nu
Mijn zicht aan het duister gewend
zoekend naar jou
angst in mijn stem
waar ben je nu,
waar ben je heen
toe, wordt wakker
adem en
leef!
De kleur van het verlies
die ik draag, die ik zie
elke dag, want het heeft
mijn hart oversluierd
ja, het verlies van jou
duurt ondraaglijk lang.