Hoelang moet ik me nog zo voelen,
zo kil, zo koud, gevoelsdood.
Als ik nadenk over het leven,
voelen mijn voeten aan als lood.
Mijn gevoel staat op losse schroeven,
het ramt maar heen en weer.
Pijn snijd als diepe groeven,
het word heviger keer op keer.
Ik wil een gelukkig leven,
een leven makkelijk, zonder pijn.
Maar mijn oneindige levensweg,
zal helaas nooit makkelijk zijn.
Sommigen zitten te klagen,
over hun verleden o zo slecht.
Ze zitten maar te zagen,
maar is dat slecht nou wel echt.
Of zeggen ze het met bewuste doelen,
met hun leven goed of kwaad.
Om mij expres rot te laten voelen,
vind je het gek dat mijn liefde weggaat.
Ik pak alle hulp met beide handen,
en slik heel braaf die rotpil.
Ik zal altijd wel blijven hopen,
dat er warmte komt in plaats van kou en kil.
Mijn levensweg is mij te wankel,
en vragen doe ik echt niet veel.
Het enige wat ik eigenlijk vraag,
is laat mijn gevoel nou eens heel.
Blijf niet tegen mij en mijn leven rammen,
want ik heb best wel veel liefde gemist.
en zoals mensen nu bezig zijn,
beland ik sneller en sneller in mijn kist.
Want ik heb zo geen zin meer om te leven,
zolang mensen keihard klappen blijven geven.