De zee van gevoelens
die mijn binnenste beheerst,
met een strand vol stoelen
waar volledige kalmte heerst.
Die zee begint te knabbelen
aan het zilveren zand
niet direct zichtbaar
maar voelbaar aan de rand.
Langzaam maar zeker
veranderd dat kalme strand.
Het wordt groter, langer
gevaarlijk drijfzand.
Dat drijfzand verzwelgt alles;
de niet zo woelige baren,
ligstoelen met handdoeken;
zilvergrijs zonder gevaren.
Ondergezogen, verdooft,
zilver zand en grijze lucht
verzwolgen alle gevoel
zonder ook maar een zucht.