Hoe jij gisterenavond in gedachte tegen mij gereageerd en gecommuniceerd hebt, zal ik niet accepteren.
Daarbij wil ik tegen je zeggen dat jij, niet weet waar je mee bezig bent. jij speelt met vuur en dat vuur word ook wel je eigen bewustheid genoemd.
Het is jammer dat jij dat vuur nu niet ziet en dat het vuur zich verspreid tot er geen ontkomen meer aan is.
Ik, ik zelf vind dat niet erg, ik zou het liefst zien dat jij verbrand in het vuur dat je zelf hebt gecreëerd, het vuur dat is aangestoken door je eigen stommiteiten en alleen maar groter aanwakkert door alle onwetende en domme beslissingen die jij zelf maakt in het tot nu tot toe genoemde roze wereldje van jou.
Ik daarin tegen zal zweven op mijn gedachte die mij hebben bevrijd van jou tirannie, zwevend boven jou leek die je zelf herkent als optimus, optimaal??? niks optimaals aan, meer vergelijkend met het zand dat bebloed is met jou levensvocht dat mij herinnerd aan jou obsessieve gedrag wat jij blijkt te denken dat in een eerlijke wereld zou moeten heersen.
Jou leugens zijn mij duidelijk, zo duidelijk dat ze zeer doen aan mijn ogen als een felle zon opkomst na een zware zaterdag nacht, waar ik heb genoten van goede gesprekken en van mensen die wel reëel kunnen zijn en eerlijk.
Ik ga niet met woorden smijten zoals, achterbaks, smerig, onoprecht, ondankbaar, levenloos, fragiele en zeker niet te vergeten schaamteloos, voor de dingen die je hebt gedaan, gezegd en nog steeds gaande zijn, maar ik zal je bij deze wel vermelden dat ik geen spijt heb van het toe doen van enige pijn of verdriet waar jij mee te kampen hebt, ook al weet ik dat de kans bestaat dat je hierdoor je verdriet en pijn kunt verdringen.
Ik zou willen zien dat jij van je paard af valt en in het zand bijt en achter gelaten word in het niets doordat je de laatste in de rij was.. nu, op dit moment zal je nog denken dat het niet het geval is , maar geloof me als ik zeg dat dit scenario niet lang gaat duren.. je hebt het zelf nog niet door maar onderstreep deze woorden.. jij zult lijden, je zult achtergelaten worden, net als een ongewenst kind, wat je bent. als een geslacht beest dat niet eetbaar is, als een persoon die niet herinnerd zal worden, je bent niets, niets meer dat het vuile zand onder mijn schoenen waar ik op getrapt heb en onopgemerkt zal doorlopen, en niet terug kijkend naar dat hoopje zand, dat van zichzelf denkt dat het iets betekent en blijft hopen dat andere dat ook denken..
Jou leugens maken mij sterker, en het doorzien van jou vieze, sluwe spelletjes, ontneemt op dit moment mijn gevoel voor jou. Ik zal geen pijn voelen, geen spijt betuigen en zeker niet knielen voor jou vervuilde geest en lichaam. jij zult niet herinnerd worden op de positieve manier die ieder persoon graag wenst. Jij zult herinnerd worden als een vreemd gedaante die mensen het leven zuur probeerde te maken, als iemand die we een keer in een film hebben zien staan in een ruim publiek, waar jij als enige opviel door het bordje rond je nek dat iedereen waarschuwde dat je niet te vertrouwen was, het staat geschreven, nu, hier en later.
Als ik dood ga, 't moment dat ik sterf zal mijn verbeelding mij verhelderen met wat ik nu alleen maar kan dromen.
Het gaan slapen voor mij, is niet om mijn lichaam te rusten, maar mijn geest, omdat mijn gevoel en gedachte mij vertellen dat ik geen dagen, weken of jaren kan voltrekken in het samenzijn van jou. In het leven staan als een strijder, om maar te overleven voor het gene wat jij me voorschrijft, zie ik niet als leven, eerder als langzaam stervend en een optimaal pijnlijke dood. Als het volk jou gelooft en met jou mee zingt dat ik een beter leven voor jou had moeten verzorgen, kunnen ook zij sterven aan het blad van mijn eeuwige mes van trots. Jij denkt dat je een leider bent, je bent niet meer als de slaaf zelf, minder nog, veel minder.
De positieve momenten die ons samenzijn heeft gekend, waren alleen maar daar met rede van, dat er geen fusie was om negatief te blijven, constant, dus kortom eigenlijk waren het geen positieve momenten maar meer een stilte na de storm die onze (relatie) heeft meegemaakt, en elke keer weer werden opgeladen door jouw toe doen. Ik ben nu gerust, nuchter aan het nadenken wat jij mij hebt aangedaan.
Ik was schaamteloos op de momenten dat ik aan mensen vertelde dat onze, eigenlijk nooit voorgekomen, (relatie) aan zijn einde was omdat ik namelijk wist dat jij de fout in het programma was, dat jij het zwarte schaap was in het verhaal van de twee lammetjes. Ik ben er altijd voor uit gekomen dat jij niet te vertrouwen was en vooral onhandelbaar. Gerechtigheid zal geschieden, zoals jij zult vallen, zij aan zij met je leugens en pijn.
Het verdriet dat jij zult ervaren zal niet door mij gediend worden, maar het proces van genieten zal door mij met volle teugen genoten worden op de eerste rang van mijn arena waar ik je over vele jaren zal zien sterven, en je verwelkomen in het hiernamaals.
De arena is mijn plek, waar ik zal sterven met vele mensen die mij in hun gedachte zullen bewaren, en zelfs in het hiernamaals komen wij elkaar tegen waar je nogmaals zult sterven van verdriet en pijn, en dan op een plek komt waar je voor the rest of time zult rouwen over, hoe je mij hebt behandeld.
Ik wens je een leven vol met leugens en vertroebelde gedachtes.
tot ziens, heb van je genoten
De gedachte, die door haat, woede of juist liefde gevoed word, een gevoel?
Misschien is dit wel een van de gedachten die voort vloeit uit de vijf primaire emoties, waarmee gedoeld word: schuld, schaamte, haat, wraak en liefde, wat deed hem treffen om op zo een gedachte uit te komen?.
Mijn gedachte hier over zijn erg duidelijk, dit is liefde, de liefde die wordt afgesloten door andere emotie toe te passen om het leed te verzachten.
Met een kern van liefde word dit bewust omgezet met haat, schaamte, wraak en schuld.