Doelloze destructie
Zachtjes slaat hij
de dekens open
huivert als de kou zijn huid raakt
Ik voel het kippenvel aan mijn hand
die van zijn been glijd als hij opstaat
hij slaat de krakende treden over
de kou aan zijn voeten maakt
dat zijn blaas in opstand komt
altijd
Het enige wat oplicht in het donker
is het vlammetje van zijn aansteker
en niet veel later
het puntje van zijn sigaret
als je dat zou vergeten
en zijn ademhaling niet hoort
zit er niemand
In stilte staart hij
en ziet op de witte muur
zijn leven aan hem voorbij gaan
de mooie momenten te snel
flitsend
voorbij voor hij ze goed kan bekijken
het zijn er te weinig
flarden van alles
wat hij ziet als fouten
Vrouwen die hij lief heeft gehad
de vrouwen van wie hij heeft gehouden
en de vrouwen die hij heeft gebruikt
na haar
naakt vlees
dierlijke lusten
namen die hij geen gezichten meer kan geven
lichamen waarop hij is klaar gekomen
en hem niks meer doen
In de verte hoor ik
het geluid van zijn tranen
die neervallen op zijn naakte bovenbeen
met elke tree komt het
een stapje dichterbij
wanneer hij de dekens openslaat
en zich nestelt tegen mijn naakte lijf
hoor ik het stemmetje in zijn hoofd roepen;
het is haar niet
Het maakt niet uit
even niet
zo lang ik hem maar koester
en hij mij lief heeft
tot het weer licht word
en we weer over gaan
tot de orde van de dag
voor even is alles vergeten
en doen we
zo als zo veel mensen doen
alsof geluk niks is.
de dekens open
huivert als de kou zijn huid raakt
Ik voel het kippenvel aan mijn hand
die van zijn been glijd als hij opstaat
hij slaat de krakende treden over
de kou aan zijn voeten maakt
dat zijn blaas in opstand komt
altijd
Het enige wat oplicht in het donker
is het vlammetje van zijn aansteker
en niet veel later
het puntje van zijn sigaret
als je dat zou vergeten
en zijn ademhaling niet hoort
zit er niemand
In stilte staart hij
en ziet op de witte muur
zijn leven aan hem voorbij gaan
de mooie momenten te snel
flitsend
voorbij voor hij ze goed kan bekijken
het zijn er te weinig
flarden van alles
wat hij ziet als fouten
Vrouwen die hij lief heeft gehad
de vrouwen van wie hij heeft gehouden
en de vrouwen die hij heeft gebruikt
na haar
naakt vlees
dierlijke lusten
namen die hij geen gezichten meer kan geven
lichamen waarop hij is klaar gekomen
en hem niks meer doen
In de verte hoor ik
het geluid van zijn tranen
die neervallen op zijn naakte bovenbeen
met elke tree komt het
een stapje dichterbij
wanneer hij de dekens openslaat
en zich nestelt tegen mijn naakte lijf
hoor ik het stemmetje in zijn hoofd roepen;
het is haar niet
Het maakt niet uit
even niet
zo lang ik hem maar koester
en hij mij lief heeft
tot het weer licht word
en we weer over gaan
tot de orde van de dag
voor even is alles vergeten
en doen we
zo als zo veel mensen doen
alsof geluk niks is.
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127 : | Maandag, augustus 24, 2009 20:39 |
| wat een trieste passie :( Bxx |
|
| Pomski: | Maandag, augustus 24, 2009 19:37 |
| Geeft niks, als ik heel nieuwsgierig zou zijn, zou ik vragen; waar dan? :) | |
| mucho: | Maandag, augustus 24, 2009 19:34 |
| sorrie pomski mijn gedachten waren elders:( |
|
| mucho: | Maandag, augustus 24, 2009 19:33 |
| raak neergezet erg goed posmki!! |
|
| Anastacia: | Maandag, augustus 24, 2009 17:25 |
| treurig gedicht mooi geschreven poms hele fijne avond en eet ze zo liefs xxx | |
Over dit gedicht
| Auteur: Pomski | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 24 augustus 2009 | ||
| Thema's: | ||