Zevenentwintig passen en een beetje.
Zou dit de weg naar huis zijn? Of gewoon weer een ronding in het pad. Welke toch weer telkens uitkomt waar ik ooit begon. Al dan niet rimpelloos en zonder verbittering. Wellicht juist zoeter dan ooit? Ik vraag het me wel eens af.
Maar dingen overdoen gaat gewoonweg niet. Sommige keuzes heb je reeds gemaakt. Voor je er bij na kan denken, al zou je ze alsnog impulsief weer kunnen veranderen. Maar dan is het meeste kwaad al geschied.
Ik hou niet zo van rechte wegen, doe mij maar bochten en heuvels. Af en toen een flinke berg om te beklimmen en weer af te dalen. Geeft je wat meer zuurstof, of in ieder geval boven bij de top dan wel. Het dal zal wel wat verlaten voelen, maar ook die stappen keren weer naar boven... ooit.
Dit is de enige weg die ik ken. En ik weet niet wat er om de hoek schuilt. Ben jij dat? Of ben ik dan alweer verder gegaan. Niemand kan me antwoord geven op deze vragen. Omdat elke stap door mij gezet word. En ik de enige ben die je kan vertellen waar ik ben.
Zie je me al?
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 12 augustus 2009 | ||
Thema's: |