Het grote verdriet
de cavia is dood
dicht bij de achterste poot
geplet door de kast
voor het rugje een te zware last
het zoontje is in alle staten
lieve woordjes kunnen niet baten
papa is de schuldige vindt hij
wie laat dat beestje in huis vrij
cavia’s zijn van beroep knagers
dus vanouds kastpoten belagers
daar kan ik niets aan doen, zegt pa ontzet
toch wel zegt de kleine, het is met opzet
maar jongen ik geef hem alleen wat vrijheid
je hebt zijn dood stellig voorbereid
ach wat, ik koop je wel een andere
neen, ik wil niet veranderen
kom knul we zullen hem mooi begraven
jij niet, ik zal wel een putje graven
dan weet ik alleen waar hij zal zijn
want jij doet hem alleen maar pijn
ela