Over pudding.
Het gehuil van het kind baant zich een weg door trommelvliezen heen en krijst zich uiteen in mijn hersenen. Ik hoor haar niet eens meer gillen, al is het enkel omdat mijn hersenen enige overeenkomsten met gelei hebben. Ook gezien het feit dat ik wellicht te lang in bad gelegen heb met een té hete temperatuur. Rest nog de volgende vraag zouden ze ook groen worden? Dat is namelijk de meest enge drilpudding ooit. Vind ik dan, al is groene limonade wel weer cool.
De druppels die langs het glas lopen, zouden tranen kunnen zijn al dan niet van God afkomstig. Ik ben meestal het spoor wat bijster als het zomaar begint te regenen. Want plassen de goden nou of is er gewoon iemand ontzettend hard aan het janken? Ik geloof niet dat een van de twee een uitspraak doet ten gunste van zure regen. In zoverre dat een gunstig voorval is?
Alles tezamen, kronkelen mijn hersenen, excuus kronkelt de gelei zich in vele bochten (welke smaak heeft groen eigenlijk? Ik hou meer van ananas...) om zich maar aan alle eisen te voldoen. (Ik blijf bij die ananas hangen, ook omdat meloen zo uh.. zacht klinkt overigens.) En kan enkel nog bidden tot God dat hij het niet laat regenen voor het kind ophoudt met janken.
Oorlam: | Dinsdag, augustus 04, 2009 13:50 |
fijn schrijven | |
Phantomastica: | Woensdag, juli 29, 2009 20:25 |
Leuk! Groen smaakt naar claude reine, net als die coole groene siroop! En doe mij liever meloen! | |
arie: | Woensdag, juli 29, 2009 19:44 |
:) groen :) Ja lekker ! Koel ook :) En toch.. soms worden hersens week van die huil-geluiden.. Of toch het bad misschien? X |
|
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 29 juli 2009 | ||
Thema's: |