Doei, lieve Appie
Binnen de 4 veilige muren van mijn eigen huis
Durf ik mijn tranen te laten stromen
Kon ik je maar uit mijn hart halen
Je laten verdwijnen in al mijn dromen
Dat liefdesverdriet intens is
Daarvan was ik me wel bewust
Maar nog niet eerder hebben zoveel tranen
Mijn wangen keer op keer gekust
Ik draag je mee, in mijn hart en ziel
Naar welke plek ik dan ook ga
Vaste grond verandert in drijfzand
Terwijl ik toch op beide benen sta
Ik hou van je, ik mis je
Woorden die door mijn hoofd blijven malen
Ik probeer te zoeken naar andere muziek
Maar deze plaat blijft zich constant herhalen
Ik wil verder, ik moet verder
Een nieuw hoofdstuk in het boek van mijn leven
De angst om nooit meer iemand te vinden
Om wie ik net zoveel zal geven
De oneindige pijn die ik voel van binnen
Haalt me open, hakt me in twee
Mijn verstand weet dat het zo beter is
Maar mijn gevoel wil daar niet in mee
Ik voel me alleen, ik voel me eenzaam
Als een verloren schaapje in de wei
Het groene gras is aan de overkant
Maar ik kan er net niet bij
Kom me troosten, hou me vast
Zeg me hoeveel je nog van me houdt
Zonder jou lijkt het zonlicht donker
En is de zomer als de winter zo koud
Ik kan niet wachten op het einde
Van al het verdriet en al de pijn
Ooit zal de gapende leegte in mijn hart
Weer gevuld zijn met liefde en zonneschijn
Tot die tijd zeg ik: Doei, lieve Appie
Ik moet mijn wonden laten helen
Wellicht dat we in een volgend leven
Weer hetzelfde moois kunnen delen
Maar dan voor altijd.