De tranen lopen over mijn gezicht,
als koud water dat brand.
De vlinders in mijn buik,
voelen als stenen aan waardoor ik niet meer kan ademen.
Mijn hart lijkt overstuur,
weet zich niet meer te gedragen.
Mijn beeld van jou, blijft bestaan,
maar lijkt verder weg dan ooit,
alsof je me verlaten hebt, zonder iets te zeggen.
Mijn gedachten kunnen je niet opgeven,
ze blijven komen alsof ze nooit meer kunnen gaan.
Mijn gevoelens zijn opgesloten, ze willen ontsnappen,
maar de kans krijgen ze niet.
Mijn gevoelens blijven onbeantwoord, zonder erover te praten.
Ze zullen opgesloten blijven, tenzij je sterk blijft, je moed bij elkaar schraapt en mijn tranen, mijn vlinders, mijn hart, mijn beeld van jou, mijn gedachten en mijn gevoelens gerust stelt.
Want dat is nu het enige waar ik naar verlang!