De tijd voelt de pijn niet
van het steeds verder
van jou verwijderd worden.

De tijd voelt de pijn niet
van de sporen van verdriet
die hij met geweld achterlaat.

De tijd voelt de pijn niet
van het besef dat je stem
en gezicht steeds vager worden.

De tijd voelt de pijn niet
van de tijd die
al langer voorbij is.

De tijd voelt zoveel pijnen niet
en gaat door en door
om nog meer schade aan te richten.

En verslagen blijf ik achter
in het verleden dat ooit
een toekomst en een heden was,
getekend door de littekens
die de tijd ooit
op mijn ziel heeft achtergelaten,
bedrogen en verraden
door alles wat me ooit geleerd is.

En zo word ik heen en weer geslingerd
als een zee tussen eb en vloed,
ergens drijvend tussen wat geweest is
en wat nog moet gaan komen.

Hoe kom ik verder in de tijd
als ik nog zó in het verleden zit?