In mijn spiegelbeeld,
staat een meisje met pijn,
verdrietig staart ze me aan,
en fluistert dat ze niet zichzelf kan zijn.
Krassen en sneeen in haar huid,
gesneden met een mes of met een schaar,
ik snap er niks van,
jezelf kapot maken is dat niet raar?
De lach kan pas komen als je je snijdt,
krassen en sneeen van haat en nijd.
De pijn voelt als een verslavend geluk,
Snijden is beter dan de beste drug.
Immense angst en opgekropen pijn,
zorgen dat je jezelf niet kan zijn.
Ze doen je denken aan de dood,
omdat je constant leeft als een dier in nood.
Ik staar naar mijn spiegelbeeld,
en zie een trieste blik,
ja nu weet ik het..
dat meisje.. dat meisje ben ik..