hier sta ik dan alleen
en bewonder de horizon
die straks een zon laat verdwijnen
golven spoelen als een spel
van emoties, een diep verlangen
ik teken een hart in het zand
als dromen jou even laten zien
keer ik mijn rug naar de zee
loop langzaam weg van de vloedlijn
spoel met de volgende vloed
mijn fragiele zandsporen weg
maar laat de herinnering achter
Quicksilver: | Woensdag, juni 03, 2009 15:22 |
Tjonge jonge wat mooi geschreven, mooi invoelend gedicht! liefs,dicky |
|
Werner Domroese: | Woensdag, juni 03, 2009 12:32 |
Heb van je beeldspraak genoten, en ze is herkenbaar, ik doe ''t strand ook vaak genoeg bij ''Rode Gloed'' ;) | |
lexx: | Woensdag, juni 03, 2009 09:11 |
ik heb dat niet, dat romantische. als ik die foto zie wil ik er met blote poten doorheen baggeren, en niet wat stom staan dromen. dat doe je maar thuis. zo, dit gedicht neem ik mee de dag in (maar niet heus :)) | |
Stip: | Woensdag, juni 03, 2009 08:54 |
moooi stipje |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 03 juni 2009 | ||
Thema's: |