~Op naar het licht~
Waarom doe ik niet meer zo mijn best
om dit diepe dal achter me te laten?
Het antwoord is niet zo moeilijk,
maar misschien valt het niet te begrijpen
-dat gebeurt wel vaker met mijn logica.
Ik denk dat
-net als ogen wennen aan het donker-
ik heb leren wennen aan de duisternis
en ben vergeten hoe om te gaan met licht.
Geloof het of niet,
Begrijp het of niet,
maar soms kan ik me zó onveilig voelen
juist als er een lichtpuntje verschijnt
en kan ik pas weer rustig ademhalen
als het weer in hetm duister verdwenen is...
Voor een ander is dat misschien niet te begrijpen;
voor mij is het juist niet te vatten
dat je kunt genieten van een lichtpuntje,
laat staan van een hele lichtbundel.