Herinner je me nog?
één van je zovele slachtoffers,
één van de zovele
die de anderen niet kennen.
Weet je nog hoe ik was
nét toen ik je leerde kennen,
ik was zelfzeker,
blaakte van het zelfvertrouwen,
Ik was een gekke doos,
nee helemaal niet levensloos.
Ik werd een van de "jouwe",
dat was hoe je ons zag.
Mijn lijf deed steeds meer pijn,
door zoveel van jou te zijn.
Ik veranderde helemaal met huid en haar,
jij zag me eerder als een zaag.
Steeds minder durfde ik zeggen,
verlegen werd ik bijna,
je had me in je macht,
steeds meer verloor ik mijn kracht.
Je zag me als je bezit,
je neukkonijn bijna,
en ja ,het leven was hard,
er was geen moment dat je aan ons dacht.
Nee,had geen naam meer
steeds weer die zeer,
je poten op ons lijf,
ach,we wisten met onszelf geen blijf
Nu,meer als een jaar laten,
voel ik dat ik terug verander
naar dat onschuldig meisje
zonder een ander.
Kijk eens écht naar mij,
zonder jou aan mijn zij,
bevalt het
wat jij ziet,
me niet meer zien leven,
met al dat verdriet.
Al terug genieten kunnen van de dagen,
elke dag iets meer
kunnen verdragen.
Lachen zonder een traan,
elke dag een beetje meer bestaan.
-zo zonder jou,het was dat ik niet van je hield,weet je wel wat ons echt bezighield?-