Mijn hart huppelde rond een lentebriesje,
En met mijn handen naar je uitgestoken,
Zoende je de zomerhitte speels op mijn lippen,
Met je ogen halfgeloken.
Streelde je met je vertrouwde blikken,
Onbekende emoties wakker in het diepst van mijn ziel,
Leek het alweer een heel leven geleden,
Dat ik zo in genotzalig zuchten verviel.
Maar nu huil ik rauw naar de sterren,
Waaronder ik machteloos schreeuwend op mijn knieƫn val,
Het was ons vermeende liefdespad,
En de weg die ik nooit bewandelen zal.
BosKlobouter: | Dinsdag, juni 02, 2009 19:24 |
:( |
|
tinkelbel10: | Zaterdag, mei 23, 2009 15:58 |
:)prachtig gedicht, heel mooi. liefs Tina. |
|
hejhej: | Zaterdag, mei 23, 2009 13:29 |
Prachtig gedicht! | |
Auteur: Engeltjuh | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 23 mei 2009 | ||
Thema's: |