Het rijk van alleengaanden
vermoedt uitgedroogde planten
die water ontberen.
Een herfstdag bracht een loslopende hond,
die snuffelend en kwispelend
de lijm bleek
en mijn hart opende
door de verschijning
van het baasje.
Een sleutel in een geolied slot.
De bladeren vielen in de lente
en een toonloos bestaan
veranderde in een daverend duet.
( Tob niet, het loopt vaak anders dan je denkt)